دخــتر ِ قدیــم
من همه‌ی دیوارها را فرو خواهم ریخت .دخــتر ِ قدیــم
من همه‌ی دیوارها را فرو خواهم ریخت .وا مانده
همینطوری ِ همینطوری که نیست ولی می خواستم بگویم همین طوری یاد تلگین افتادم... مرتیکه ی مهندس ِ نازنین ِ دوست داشتنی...یک آپارتمان چند اتاق خوابه اجاره کرده بود و هر اتاقش را به یک نفر اجاره داده بود . هر کس یک طور بود...یک عقیده داشت...یک شکل بود...ولی با هم همزیستی مسالت آمیز داشتند...حتی سال ِ نو را با هم جشن می گرفتند . بعضی شب ها دور ِ هم جمع می شدند و در موضوعی بحث و جدل می کردند...گپ و گفت...جدل و خنده...شب بخیر و خواب در چارچوب ِ دیواری که قطعا امن و مطمئن بود...برای همه ی مستاجرهای دانشجو و هنرمند و آنارشیست و لوندش...
همین طوری ِ همین طوری که نیست ولی می خواستم بگویم همین طوری دلم از این آپارتمان ها خواست..از اینها که یک صاحب خانه ی مهربان و دوست داشتنی ِ بی حاشیه دارند...از همین ها که تلگین به رویت نه لبخندهای هوس بازانه که لبخند های دل گرم کننده می زند و دستت را برادرانه می گیرد...از اینها که درش را باز کنی راهروی خانه با درهای بسته ی اتاق هایش ، مثل ِ راهروی هتل پیش چشمت گسترده می شود...غروب می روی می نشینی روی بالکنش و میگذاری باد گرم بوزد زیر پیراهن نخیت...بعد چای از سماور ِ اشتراکی می ریزی و می بری جلوی پنجره ی اتاقت رو به خیابان می خوری...آن شب ممکن است حتی از تلویزیون اشتراکی ، مسابقه یا مصاحبه ای را توامان با جدال های دوستانه ی مخالف و موافق ببینی و شام ، سوسیس تخمِ مرغ بخوری !
ولی بقیه ی حرف هایم را هم مثل ِ بالایی هاش می خواهم همین طوری ِ همین طوری نگویم...
اینجا مملکتی است که دوره ی این حرف های بالایی تویش گذشته و تمام شده...اصلا دوره این حرف ها شاید هیچ وقت اینجا نبوده و نرسیده است... آخر ما که مثل ِ مارکسیست ها تووهم ِ رفیق و زندگی اشتراکی نداشتیم..هیچ وقت...ما حتی از حوالی این احساس های همخانگی ِ بی بیماری هم نگذشته بودیم و نگذشته ایم.همیشه یک لنگ توی گمان ِگناه و یک لنگ توی برچسب های هوس و بی بندو باری گیر کرده...جماعت سرگردان و حیران...جماعت متحیر میان دنیا و آخرت..
اینجا اگر توی یک خانه با کسی زندگی اشتراکی داشته باشی در بهترین حالتش به این معناست که به او اجازه بدهی دماغش را فرو ببرد توی زندگی ِ شخصیت...فامیل و غیر فامیل هم ندارد...چرا راه ِ دور برویم؟ اصلا ربطی به آن زندگی ِ اشتراکی ِ موهوم ِ توی یک خانه ی مشترک هم ندارد . اصلا دوست و دشمن هم ندارد . خودش را که دوستت بداند هزار دلیل دارد برای دخالت کردنش و لبخندهای عاقل اندر سفیهانه اش زدن و خودش را دشمنت بداند هزار دلیل ِ دیگر برای حرف ِ مفت زدن و زیر آب زدن و گرو کشیدن...فکر کنم مشکل از شمایل ِ بی حیای فلات ِ قاره ی ما باشد .(این میان حداقلش این است که کمی ها هستند که گوشت را می خورند و استخوانت را دور نمی اندازند...جای خوشحالی دارد...نه؟
چه خوشحالی حقیری...و چه تلخی ِ دردناکی برای کسی که به یاد می آورد یک دوست ذره های روحت را که دوستی شده بود خورد و استخوان ِ روحت را که شده بود کمی خشم و گله ، با بی غیرتی تف کرد بیرون...آدم روحش گزیده می شود. آخ که چرا از موضوع پراکنده شدم و از درد ِ اصلیم دور؟)
آری...این طورهاست برادر...
زمانه زمانه ی گرگ صفتی شده و دوره هیچ وقت دوره ی ما نبوده است...
ما نسل ِ بی دوره ای هستیم که مدام باید حسرت ِ دوره ی نسل های گذشته و تصور ِ شیرین ِ دوره های آینده را برای خودمان خیال پردازی کنیم.
توهم گنده و مزخرفی است که امید داشته باشیم:
شاید یک روز ما هم صاحب دوره شدیم...
ما دهه شصتی های آواره.
ما دهه شصتی های غمگین.
ما دهه شصتی های از این در رانده و از آن در مانده
ما دهه شصتی های غیرقابل تحمل
ما دهه شصتی های دوست داشتنی.
ما دهه شصتی هایی که فقط دوست داریم عشق هایمان را واقعی زندگی کنیم.
عشق هایی که توی کتاب ها و مبارزه نامه ها ، موسیقی و فیلم و همخوانی ها یافته ایم .
شرایط...
امروز به یکی از همان تبعیض هایی برخوردم که در این مملکت گل و بلبل ، فت و فراوان یافت می شود و هیچ کس به خود زحمت حتی یک اعتراض نمی دهد...
به نظر شما اگر کسی مثل ِ من بخواهد به این بی عدالتی اعتراض کند ، باید چه کسی را ببیند؟
البته لازم به گفتن نیست که مردم ِ ما نسبت به تبعیض و ظلم و دیدن ِ بی عدالتی در اطراف و اکنافشان ، سخت بی قید و حساسیت ناپذیر شده اند و این همان ننگِ بزرگییست که سزاوار است بگویند:
از ماست که بر ماست...
بیست.چهل و شش*
نامه ی مرد به زن:
"بذار همدیگه رو دوباره ببینیم
سپس
اگر باز هم فکر کردی...
که ما نمی تونیم با هم باشیم
...بهم بگو...صادقانه.
اون روز..که شش سال پیش عاشقت شدم ،
رنگین کمانی در قلبم ظاهر شد.
اون رنگین کمان هنوز اینجاست...
مانند شعله ای درونم می سوخت و هنوز هم می سوزه .
اما احساسات ِ واقعی تو درباره ی من چیه؟
آیا اونها هم شبیه یک رنگین کمان بعد از باران هست؟
یا...آیا رنگین کمان ِ درون ِ قلب ِ تو ، مدت ها پیش ، ناپدید شده؟
من منتظر جواب ِ تو هستم ."
دختر جواب مرد رو نمیده و ما خاموش هزاران تئوری در ذهنمون برای مرگ ِ این رابطه می سازیم که راوی داستان در نهایت برامون فاش خواهد کرد:
"من فهمیدم...
دلیل این که اندروید جواب نداد
ربطی به مکانیزم خستگی اون نداشت
و نه به این که او ، اون مرد رو دوست نداشت
و محتمل تر این که
شاید عاشق کس ِ دیگه ای بود...نه.اندکی بعد از اون 6 سال ،
دختر به ژاپن و نزد اون مرد رفت
و من یک کپی از این داستان رو براش فرستادم."
در پایان حقیقت این بود:
"عشق تماما یک موضوع تنظیم وقته .
خوب نیست که شخص ِ درست رو
خیلی زود و یا خیلی دیر ملاقات کنی .اگر من در یک مکان یا زمان دیگه ای زندگی می کردم
داستان من ممکن بود یک پایان متفاوت دیگه ای داشته باشه "
*اثری تحسین شده و گیج آلود از وونگ کار وای.