The big bang theory

قبلا فکر می کردم ، این خارجی ها هستند که خوب فیلم و سریال می سازند و اشک آدم را در می آورند ، ولی خوب امشب بعد از این که قسمت آخر بیگ بنگ تئوری را دیدم و زار زار گریه کردم ، و یا حتی وقتی قسمت آخر فصل دوم یانگ شلدون رو دیدم و در آ ن اشاره به قسمت آخر بیگ بنگ تئوری شد و کودکی ِ تمام دوست های شلدون را با تصاویری کوتاه  نشان داد و من باز زار زار گریه کردم ، فهمیدم علاوه بر خوب بودن خارجی ها ، مشکل از گیرنده نیز  هست.

گیرنده که من هستم و هشت ، نه سال از جوانیم را با این ها گذراندم ، نمی توانم بپذیرم که به این سادگی تمام بشوند . انگار که خودم تمام شده ام.

روزی که من با این سریال آشنا شد 26 ساله بود و امروز 34 ساله بود...دیگر واقعا تحمل ِ بعضی یاد آوری ها از حد توان  ِ  من بیشتر شده  است...

یادم نمی آید برای تمام شدن آشنایی با مادر یا دکستر و برکینگ بد یا سریال های دیگر گریه کرده باشم. پس اینطور که به نظر می آید  ، برای تمام شدن این دوره از جوانی ِ خودم  اینطور گریه می کنم.

دلم می خواهد تا شب گریه کنم.

حیف که نمی توانم.

ولی به شدت دلتنگ و مغموم هستم.

پ.ن: فکر نمی کنم کسانی که مثلا یک سریال را  شروع می کنند به پشت هم دیدن و ظرف چند هفته یا  ماه ، کل قسمت های یک سریال را می بینند و تمامش می کنند ، دچار چنین احساساتی بشوند. این احساسات با ریز ریز وابسته شدن انسان ها به پدیده یا  یک برنامه ی خاص اتفاق می افتد.مثلا وقتی آخرین کتاب هری پاتر را هم بعد از چندین سال که  از دوران دبیرستان  و شروع ِ  دلبستگی ِ به آن می خواندم ، دچار چنین احساساتی شده بودم. خوب یادم می آید صفحات کتاب را کم کم می خواندم تا دیرتر به پایان برسد و بعد از تمام شدن کتاب ِ آخر ، انگار که برای پایان نوجوانیم  در سن ِ  بیست و چند سالگی ، سوگواری  کردم و همینطور مثل ِ امروز مغموم شدم و گریه کردم.

مثل ِ این که امسال ، سال قطع ِ تداوم ِ خاطرات جوانی و نوجوانیست. از شب عید و قطع ِ برنامه ی نود شروع شد. 

کلا دلبستگی و وابستگی و بعد پایان وابستگی و خاطرات ِ آن خیلی دردناک است.