دانه های هوس

از تجسّم ِ شهد آلود ِ تو
هوس های آدم  شکوفه می دهند
و به روی دردهای حوّای ِ زمین ،
فقط دیوارهای سرد
دیوارهای خیلی سرد
آغوش می شوند .

۱۰/۱/۹۱

زایش

 

برای نوشتن ِخوب بودن و خوب شدن ، نیاز به بهانه آوردن و توضیح نیست . فقط می توان خیلی ساده گفت حس ِ من امشب بهاری شده . یعنی احساس می کنم از آن همه هیاهو و داد و بیداد قبل از عید تا لحظه ی تحویل ِ سال و دید و بازدید و سفر و حضر و برگشت و دوباره دید و بازدید و حدیث ِ مکرر ، تازه امشب به اول ِ بهار رسیده ام .
هیاهوی قبل از سال ِ تحویل برای من از امروز ساعت 2 به بعد شروع شد و عصرگاهم لحظه ی کمی غمگین ِ تحویل سال بود و حالا هم شروع ِ بهارم با لذّت ِ کشیدن ِ یک نفس ِ عمیق همراه است که به من می گوید:
از انرژی ِ درون ِ تو چیزی کم نشده است .
این افکار ِ منفی قبل از زایمان همان چیزی بود که تمام ِ این ده روز افسرده و غمگینم کرده بود و مرا می ترساند . ترس از این که احساس ها وانرژی هایی فرو ریخته باشد و دیگر نباشد .
من بعد از مدت ها دلم می خواهد  فقط بتوانم اینجا بنویسم: 

همه ی آنــهای زندگیم را دوست دارم . خودشان خوب می دانند .

شما را دوست دارم . می دانید ؟
و او را، 

او را خیلی دوست دارم . حتما می داند .

*شادی ِ خوب و دوست داشتنی ، تولدت مبارک . 

برای مخاطب خاص

این مطلب توسط نویسنده‌اش رمزگذاری شده است و برای مشاهده‌ی آن احتیاج به وارد کردن رمز عبور دارید.

نهایت ِ شب در ابتدای بهار را...

 

دقیقا همین حالا ، همین امشب ، همین ساعت  و همین لحظه ی خیس دلم می خواست در ارتفاع بلندی که تمام ِ شهر زیر پایم باشد ، بایستم...طوری که گردنم رو به شهر و تاریکی باشد و  من  بتوانم زل بزنم به چراغ های چشمک زن و بگذارم باد صورتم را بکوبد به سرما و طراوت ِ راز آلود ِ شب و من زنده شوم . طراوت ِ شبی که تمام ِ سهم ِ من از آن فقط حسرت داشتنش است . حسرت ِ غرق شدن دَرَش و این که با چشم های برق آلود  از نهایت ِ آن با شعر زمزمه کنم: 

 
شبست...  

هر دو به یک خواب ِ خوب محتاجیم
که زیر ِ پُل ، بغل ِ هم ، فشار را بکنیم .
که بی خیال ِ تمام ِ اضافه ها تنها
مُدام... زندگی خنده دار را بکنیم...   

جایی شنیده بودم : 

همیشه سیاه ترین نقطه ی شب ، همان لحظه ایست که قبل از  آن سپیده طلوع خواهد کرد . 

وای که سیگار کشیدن در سرمای چنین شبی ، چه قدر لذت می دهد . می توانی سیگار را بگیری میان انگشت های لرزان و ضعیفت و همان طور که یک دستت را بغل می گیری ، کام های عمیق از سیگارت بگیری و چشم هایت را ببندی و به صدای سوختن کاغذ و نوای آهسته ی باد گوش بدهی .  

می دانی؟؟؟ توی همین تصورات همیشه ممکن است آن کسی که مدت هاست منتظرش ایستاده ای بیاید ، آرام و قدم زنان بیاید .  

آن طوری بیاید که صدای پایش روی سنگ ریزه ها قاطی ِ صدای شب بشود  . بیاید و بی حرکت بایستد کنار تو و با شانه هایی که مماس شده به شانه هایت ، به صدای سوختن ِ شب با هم گوش بدهید .

*افسارگسیخته شده ام . برایم اهمیتی ندارد که فریادها و کلمات بغض دار و خشن ِ شاهین نجفی را بعضی ها منافی اخلاق ِ عمومی بدانند . فقط این ترانه و شب ِ حسرت آلود و فریادناک باعث شد دستم دوباره به نوشتن در وبلاگ برود . همین که توانستم چیزکی اینجا انتشار دهم خوشحالم.
از شما پنهان نباشد این چند روز حس ِ نوشتنم رفته بود . ولی می نویسم . باز هم می نویسم . چون از همان اول هم قرار بود که هر وقت دلم خواست و به هوای آرام کردن ِ دل ِ خودم بنویسم .