تمام ِ دورانِ مدرسه ، از دبستان تا دبیرستان ، زنگ فارسی که می شد در دل من شور می افتاد . دلم می خواست از روی تمام ِ درس های جدید ِ کتاب که لغت های نو و جدید داشتند و به احتمال بالا بچه ها کلمات ِ آنها را اشتباه می خواندند ، خودم بخوانم . وقتی دانش آموزی تته پته می کرد توی دلم دعا می کردم که معلم زودتر رشته ی پاراگراف را از دست او خارج کند و به من بسپارد . حتی خوب به یاد دارم قیافه ی از خود راضی به خود می گرفتم و وقتی شاگردی خیلی کند و با غلط می خواند ، چشم و ابرو برای خودم می آمدم و طوری قائم به نیمکت و دست به سینه می نشستم که قدم یک سر و گردن از همه ی جلویی هایم بالاتر برود و حسابی بیایم توی چشم معلم و در عین حال چشم هام را بدوزم به تخم ِ چشم ِخانم به این معنا که: یالا خانم فلانی... کار را بسپر به کاردان.
دوست داشتم با سرعت خواندنم و قدرت تشخیص کلمات و صحیح خوانی که در اثر زیاد کتاب خواندن ایجاد شده بود ، پز بدهم .
تصویر ِ آن سال های راهنمایی و ابتداییم ، مرا یاد هرمیون گرنجر می اندازد ، در حالی که دستش برای پاسخ دادن به سوال های معلم بالاست و از شدت ِ جست و خیز کردن برای خودی نشان دادن ، دارد از روی نیمکت می افتد پایین . مخصوصا وقتی پای سوالات اطلاعات ِ عمومی و تاریخی و ادبی در بین بود من همیشه دستم بالا بود . فکر می کنم شاید در چشم ِ بچه ها خودشیرین و گنده دماغ هم به نظر می رسیدم .
اصلا چشم هام برق می زد که جواب ِ سوال ها را بدهم و جالب اینجاست که در طول ِ تمام ِ آن دوران ناکام ِ بزرگی بودم . حتی اگر قرائت ِ درس ها نوبت بندی می شد ، تا به من می رسید یا زنگ خورده بود یا درس ِ جدید که باید روخوانی می شد تمام شده بود . وقتی روخوانی از روی درس ها ، داو طلبی می شد خیلی کم پیش می آمد به چشم معلم بیایم و خواندن را به من بسپارد . یعنی دقیقا نگاه معلم را روی انگشت ِ تا سقف ِ آسمان دراز شده ام و چهره ی آرزومندم می دیدم و بعد پوزخنده ای که گوشه ی لبش سُر می خورد و سری که می چرخید و مثلا می گفت: فلانی بخواند.
فکر می کنم معلم ها می فهمیدند چه کسی دنبال میدان است و میدان را برایش از قصد تنگ می کردند . همیشه داوطلب بودم و اکثر ِ مواقع محروم . حتی یادم است یک بار یکی از معلم ها با من دعوا کرد که باید درس را همه ی بچه ها بخوانند نه این که یکی کتاب را باز کند و تمام صفحات را تند و تند بخواند و بعد یک لبخند پیروزمندانه بزند و بقیه هم با خیال راحت فرو بروند در هپروت و پشتِ میزشان .
خوب الان با خودم فکر می کنم ، معلم های آن روزها احتمالا یک چیزی به اسم احساس ِ مسئولیت داشتند که دلشان میخواست همه ی بچه ها به یک سطح برسند . شاید بهمین دلیل بود که من با وجود ِ این که در کلاس برای پاسخ ِ داوطلبانه به سوال های فوق درسی دستم همیشه بالا بود و با وجود ِ این که پاسخ هایم همیشه درست بود ، کمتر از همه به من مجال ِ پاسخ می دادند . برای خواندن ِ انشا همیشه داوطلب بودم و کمتر از همه به من انشا می دادند که بخوانم . برای روخوانی و حفظ شعر و معانی ابیات همیشه داطلب بودم و کمتر از همه به من متن میدادند .
همین به حس های تلخ ِ محرومیتم اضافه کرد و مرا کناره گیر کرد. از یک سنی به بعد نه داوطلب ِ انجام ِ کاری در کلاس می شدم و نه پیشگام ِ ارائه ی کنفرانس و تحقیقی...حوصله ام سر می رفت و همیشه کتاب هایی زیر ِ جامیزم داشتم که وقتم را بگذرانم . و با خودم می گفتم :بگذار دیگرانی که همیشه خودشان را پشت شاگرد جلویی پنهان می کردند دیده شوند(البته نه به این دقت و روشنفکری بلکه با کلی بغض و کینه نسبت به معلم ِ مربوطه)
امروز که به یاد ِ سادگی ِ آن روزهایم افتادم به این نتیجه رسیدم که در تمام ِ آن سال های داوطلبی به من ظلم شده است و تمام ِ آن معلم ها ی اخموی ساکت که مرا توجیه نمی کردند ، در شکل گیری شخصیت ِ باطنا کناره گیر و درون گرایی که در من شکل گرفت ، مقصرند . حس می کنم اگر معلم ها استعداد ِ یک دانش اموز را از قصد نادیده نمی گرفتند و میدان را به کسانی که رغبتی به آن امور نداشتند نمی دادند و یا حداقل سعی می کردند دلیل ِ رفتارشان را به روشنی برای آن دانش آموز که اینجا مُراد من است ، توضیح می دادند ، حالا اینجا فردی متفاوت تر و قدرتمندتر نشسته بود .آخر من که نمی خواستم مغز ِ ریاضی و فیزیک باشم...من فقط یک عاشق ِ ادبیات و تاریخ بودم و به اینها از صمیم ِ قلب ، عشق می ورزیدم .